dag 1: De Vlucht & Aankomst
Blijf op de hoogte en volg Harold
02 Februari 2017 | Burkina Faso, Ouagadougou
Na enkele uren op de luchthaven van Zaventem te hebben gebivakeerd, met diverse koppen koffie, konden we aan boord.
We zatten bij elkaar in de buurt achter in een Airbus 330-200. Ik zat naast een Afrikaanse non, die op doorreis was naar Ivoorkust. Het vliegtuig zat nagenoeg vol.
In de rij naast mij zat een geblondeerde Afrikaanse jonge dame, die bij het inchecken al opviel door haar luidruchtige gedrag. Achter haar zat een moeder met baby. Na circa 30 minuten vliegen ontstond er een woordenwisseling tussen beide dames. De geblondeerde dame bracht haar stoel in ligstand en daardoor was er beperkte ruimte voor de dame met de baby achter haar. De woordenwisseling werd steeds heftiger en de dame met baby kwam uit haar stoel en begon de dame voor haar te slaan. Ze kroop letterlijk op haar. Dit gebeurde dus direct naast me. De steward trok de dames uit elkaar. De geblondeerde dame nam vervolgens pepper-spray and spoot dit naar haar belaagster. Hierdoor ontstond er paniek in de cabine omdat de spray op ieders ademhaling sloeg. Ik ben naar de voorkant van mijn sectie gelopen en heb diverse mensen water gegeven. Het duurde even voordat de vieze lucht was weggetrokken. De blonde dame is naar de voorkant van het vliegtuig gedirigeerd en de stewardess zei dat ze haar zouden overdragen aan de politie in Ouagadougou.
Kortom een tumultueus begin van de reis. De maaltijden werden daarna uitgedeeld en de rust was weer teruggekeerd.
De vlucht duurde in totaal 5.5 uur. Het zicht was erg goed en de Sahel woestijn was goed zichtbaar.
Om 16:09 uur lokale tijd. (Het is hier 1 uur vroeger als in Nederland) landde we op Ouagadougou international airport. Een vluchthaven met 1 start-/landingsbaan.
De politie stond bij de uitgang te wachten om de twee dames mee te nemen voor verhoor (neem ik aan). Ik was eerder uit het vliegtuig als Rikki, Jose en Daphne en wilde onder aan de trap van het vliegtuig op de dames wachten. Ik werd echter direct de bus in gestuurd die mij naar de terminal reed.
Buiten de terminal stond een lange wachtrij. Tijdens het buiten wachten op mijn reisgenoten maakte ik enkele foto's van het terminal-gebouw.
Enkele minuten daarna kwam een politie agent op mij af, die mijn telefoon wilde hebben en mij sommeerde om mee te gaan naar een kantoortje. Daar bevonden zich nog meer collega's en andere reizigers. Na wat druk heen en weer gepraat moest ik mijn foto's laten zien en de foto's van de terminal verwijderen.
Het voordeel van dit alles was dat ik niet in de lange wachtrij hoefde te gaan staan voor de paspoort controle. Ik was dus eerder in de bagagehal en verzamelde alle koffers, die inmiddels her en der lagen. Na 20 minuten waren de dames ook de controle gepasseerd.
Buiten stond Florentien van Espen, een energieke vrouw van 83, op ons te wachten. Het onthaal was hartelijk. We legden de koffers in de bak van haar pick-up jeep en reden door de hoofdstad naar ons verblijf, "de Laurier" genaamd
Het verblijf werd gerund door Franse nonnen en lag naast de kathedraal. De kamer was primitief te noemen maar was erg schoon.
Nadat we de koffers hadden uitgeladen en ons hadden omgekleed gingen we wat drinken in een barretje in de buurt. Het bier "Brakina" smaakte goed. Daarna reden we naar een restaurantje waar we een pizza aten, die ons alken goed smaakte na deze lange reis.
Na het eten naar bed. Onder de klamboe gekropen en de ogen dicht! Tot morgen.
We zatten bij elkaar in de buurt achter in een Airbus 330-200. Ik zat naast een Afrikaanse non, die op doorreis was naar Ivoorkust. Het vliegtuig zat nagenoeg vol.
In de rij naast mij zat een geblondeerde Afrikaanse jonge dame, die bij het inchecken al opviel door haar luidruchtige gedrag. Achter haar zat een moeder met baby. Na circa 30 minuten vliegen ontstond er een woordenwisseling tussen beide dames. De geblondeerde dame bracht haar stoel in ligstand en daardoor was er beperkte ruimte voor de dame met de baby achter haar. De woordenwisseling werd steeds heftiger en de dame met baby kwam uit haar stoel en begon de dame voor haar te slaan. Ze kroop letterlijk op haar. Dit gebeurde dus direct naast me. De steward trok de dames uit elkaar. De geblondeerde dame nam vervolgens pepper-spray and spoot dit naar haar belaagster. Hierdoor ontstond er paniek in de cabine omdat de spray op ieders ademhaling sloeg. Ik ben naar de voorkant van mijn sectie gelopen en heb diverse mensen water gegeven. Het duurde even voordat de vieze lucht was weggetrokken. De blonde dame is naar de voorkant van het vliegtuig gedirigeerd en de stewardess zei dat ze haar zouden overdragen aan de politie in Ouagadougou.
Kortom een tumultueus begin van de reis. De maaltijden werden daarna uitgedeeld en de rust was weer teruggekeerd.
De vlucht duurde in totaal 5.5 uur. Het zicht was erg goed en de Sahel woestijn was goed zichtbaar.
Om 16:09 uur lokale tijd. (Het is hier 1 uur vroeger als in Nederland) landde we op Ouagadougou international airport. Een vluchthaven met 1 start-/landingsbaan.
De politie stond bij de uitgang te wachten om de twee dames mee te nemen voor verhoor (neem ik aan). Ik was eerder uit het vliegtuig als Rikki, Jose en Daphne en wilde onder aan de trap van het vliegtuig op de dames wachten. Ik werd echter direct de bus in gestuurd die mij naar de terminal reed.
Buiten de terminal stond een lange wachtrij. Tijdens het buiten wachten op mijn reisgenoten maakte ik enkele foto's van het terminal-gebouw.
Enkele minuten daarna kwam een politie agent op mij af, die mijn telefoon wilde hebben en mij sommeerde om mee te gaan naar een kantoortje. Daar bevonden zich nog meer collega's en andere reizigers. Na wat druk heen en weer gepraat moest ik mijn foto's laten zien en de foto's van de terminal verwijderen.
Het voordeel van dit alles was dat ik niet in de lange wachtrij hoefde te gaan staan voor de paspoort controle. Ik was dus eerder in de bagagehal en verzamelde alle koffers, die inmiddels her en der lagen. Na 20 minuten waren de dames ook de controle gepasseerd.
Buiten stond Florentien van Espen, een energieke vrouw van 83, op ons te wachten. Het onthaal was hartelijk. We legden de koffers in de bak van haar pick-up jeep en reden door de hoofdstad naar ons verblijf, "de Laurier" genaamd
Het verblijf werd gerund door Franse nonnen en lag naast de kathedraal. De kamer was primitief te noemen maar was erg schoon.
Nadat we de koffers hadden uitgeladen en ons hadden omgekleed gingen we wat drinken in een barretje in de buurt. Het bier "Brakina" smaakte goed. Daarna reden we naar een restaurantje waar we een pizza aten, die ons alken goed smaakte na deze lange reis.
Na het eten naar bed. Onder de klamboe gekropen en de ogen dicht! Tot morgen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
